ဘဝရဲ႕ ခ်ဥ္ ငန္
စပ္ -၂
ဘဝရဲ႕
ခ်ဥ္ငန္စပ္ (၂) အျဖစ္ အခက္အခဲေတြၾကားက သြားလွဴခဲ့ရတဲ့ ကခ်င္စစ္ေျပး ဒုကၡသည္စခန္း
ခရီးကိုေရးခ်င္ပါတယ္။ ဒီခရီးစဥ္ ကို ကၽြန္မနဲ႔သိတဲ့ အစ္ကို တစ္ေယာက္ က စ စီစဥ္ၿပီး
ကၽြန္မကို အလွဴေငြကူခံေပးဖို႔ အကူအညီေတာင္းခဲ့ရာက စခဲ့တယ္ဆိုရမွာေပါ့။ အလွဴေငြ
ရွာယံုသက္သက္မဟုတ္ဘဲ သူတို႔ ဘယ္လိုခံစားေနရသလဲဆိုတာကို သိခ်င္တာရယ္ေၾကာင့္
လိုက္ခြင့္ေတာင္းခဲ့တယ္။ အဲအစ္ကိုကလဲ လိုက္လို႔ ရႏိုင္တယ္ဆိုတာနဲ႔ ဒုကၡေရာက္ေနရွာတဲ့
ကၽြန္မတို႔ရဲ႕ တိုင္းရင္းသား ေမာင္ႏွမေတြဆီကို ဘယ္သူတားတား သြားဖို႔
ဆံုးျဖတ္ခဲ့တယ္။
ခရီးစဥ္ကို
စတင္စီစဥ္တာကေတာ့ ဇန္နဝါရီေလာက္မွာပါ။ အလွဴေငြေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား စုမိရင္ ကၽြန္မတို႔
သြားဖို႔ စီစဥ္မယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္ ထားခဲ့ၾကတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ကၽြန္မသူေဌးကို
ခြင့္ေတာင္းၿပီး အလွဴခံၾကည့္တယ္။ သူေဌးက အလွဴေငြ ဆယ္သိန္းထည့္ေပးတယ္။
သတိထားသြားဖို႔လဲ ကၽြန္မတို႔ကို မွာလိုက္တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ဆယ္သိန္းေက်ာ္ေလာက္
ရလာတဲ့အခ်ိန္မွာ ကၽြန္မတို႔ ေဖေဖာ္ဝါရီလထဲကို သြားဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ၾကတယ္။
ပထမတုန္းကေတာ့ ကိုေဒးဗစ္နဲ႔ကၽြန္မနဲ႔ မသီဆိုတဲ့အမပဲ သြားၾကမလို႔ပါဘဲ။ ေနာက္
ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့ မထိုက္နဲ႔ နန္းညီတို႔လဲ လိုက္ပါခ်င္တာေၾကာင့္
ကၽြန္မတို႔ ငါးေယာက္ တူတူသြားဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ၾကတယ္။ နန္းညီက အလွဴေငြ ဆယ္သိန္း
ထပ္ရွာေပးလို႔ ပိုအဆင္ေျပသြားၾကတယ္။ ငါးေယာက္မွာ ေယာက်္ားေလး တစ္ေယာက္ထဲ
ပါတယ္ရယ္ေၾကာင့္ အားကိုးတႀကီး အစ္ကိုေတြျဖစ္တဲ့ ကိုညီလင္းဆက္၊ ကိုေနဘုန္းလတ္၊
ထူးေတဇာ တို႔ကို လိုက္ဖို႔ ေခၚပါေသးတယ္။ သူတို႔လဲမအားလပ္တာရယ္ေၾကာင့္ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ကၽြန္မ၊ မသီ၊ ကိုေဒးဗစ္၊
မထိုက္နဲ႔ နနး္ညီတို႔ခ်ည္းပဲ သြားျဖစ္ခဲ့ပါေတာ့တယ္။
သြားၾကေတာ့မယ္ဆိုေတာ့
ကၽြန္မတို႔ ဘာေတြလွဴၾကမလဲ။ အလွဴေငြကိုဘာေတြ ဝယ္ၾကမလဲ။ ဟိုေရာက္မွ ဝယ္မလား။
အခုဝယ္ၾက မလား။ သူတို႔အတြက္ အဓိက ဘာေတြလိုေနလဲဆိုတာရယ္ စံုစမ္းၿပီးေတာ့ ရန္ကုန္ကေန
ျခင္ေထာင္ အလံုး ၁၀၀ ဝယ္သြားေပးဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ၾကပါတယ္။ က်န္တဲ့ပိုက္ဆံေတြနဲ႔
သူတို႔လိုအပ္ေနတဲ့ အမ်ိဳးသမီးသံုးပစၥည္း၊ ေခါက္ဆြဲေျခာက္စတာ ေတြကို မူဆယ္က်မွပဲ
ဝယ္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ၾကတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္မတို႔ တစ္ကိုယ္ရည္ ဘာေတြလိုအပ္မလဲ။
ဘာေတြသယ္သြားရမလဲဆိုတာကို တိုင္ပင္ၾကတယ္။ ကၽြန္မတို႔ခရီးစဥ္ကို မစခင္ အခ်ိန္ထဲကပဲ
ကၽြန္မတို႔အားလံုး တက္ၾကြေနၾကၿပီး စိတ္လႈပ္ရွားေနမိၾကပါတယ္။ ခရီးစဥ္ကို အနည္းဆံုး
တစ္ပတ္၊ ဆယ္ရက္ သတ္မွတ္လိုက္ၾကတယ္။ မူဆယ္မွာေနမယ္ဆိုေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကေနတစ္ဆင့္
မူဆယ္က ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ ေနဖို႔ အကူအညီေတာင္းရ၊ မူဆယ္မွာေနတဲ့ ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္း
ဂ်ဲနီကိုလဲ လွမ္းဆက္သြယ္ရနဲ႔ ကၽြန္မတို႔ ေတာ္ေတာ္ကို အလုပ္မ်ားခဲ့ၾကပါတယ္။
ကၽြန္မရဲ႕ ငယ္သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူလဲ မူဆယ္မွာ အိမ္ေထာင္က်ေနတာေၾကာင့္ သူ႕ကိုယ္လဲ
အဆင္ေျပရင္ ေတြ႕ႏိုင္တာမို႔ ကၽြန္မကေတာ့ သူမ်ားထက္ ပိုစိတ္လႈပ္ရွားေနမိတာေတာ့
အမွန္ပါဘဲ။
မသြားခင္အထိ
ကၽြန္မတို႔မွာ ဘယ္ကေန ဘယ္လိုသြားမလဲဆိုတာလဲ မသိတာရယ္ ဟိုဘက္နဲ႔ အဆက္အသြယ္လုပ္ရတာလဲ
ခက္တာရယ္ေၾကာင့္ ကခ်င္ဒုကၡသည္စခန္းကို မူဆယ္ကေနသြားရမယ္ ဆိုတာရယ္ မူဆယ္ကို ဟိုဘက္က
တာဝန္ရိွသူေတြ လာႀကိဳမယ္ဆိုတာရယ္ေလာက္ပဲ သိခဲ့ရတယ္။ ဒီေနရာမွာ ေသခ်ာမစီစဥ္ဘူးဆိုၿပီး
ေျပာေကာင္းေျပာႏိုင္ပါတယ္။ သိတဲ့အတိုင္း တရုတ္ျပည္ဖုန္းကို အင္တာနက္ကေန
ေခၚရတာဆိုေတာ့ မၾကည္တစ္ခ်က္ ၾကည္တစ္ခ်က္ ေၾကာင့္လဲ ပါတာေပါ့။ ကၽြန္မကေတာ့
ကိုေဒးဗစ္ကို ယံုၾကည္ၿပီး လိုက္ခဲ့သလို ကၽြန္မကို ယံုၾကည္ၿပီး လိုက္ခဲ့တဲ့
နန္းညီနဲ႔ မထိုက္ကိုလဲ ေက်းဇူးတင္ရပါမယ္။
မူဆယ္
ခရီးစဥ္ကို ေဖေဖာ္ဝါရီ ရဲ႕ စေနမနက္ခင္းမွာ စတင္ခဲ့ပါတယ္ … ကၽြန္မတို႔သူငယ္ခ်င္း
ငါးေယာက္လံုး စိတ္လႈပ္ရွားမႈ ကိုယ္စီနဲ႔ေပါ့… မူဆယ္ကို ရန္ကုန္ကေန မန္းေလး၊
မန္းေလးမွ မူဆယ္ကို ကားေျပာင္းစီး ရပါတယ္ … ကၽြန္မတို႕ သူငယ္ခ်င္းေတြထဲမွာ ကၽြန္မက
နည္းနည္း ဒူေပ ဒါေပ ခံႏိုင္တယ္လို႔ပဲေျပာမလား မသိဘူး… ကားစီးရင္ မမူးတတ္တာကိုပဲ
ေက်းဇူးတင္ရမယ္။ ဒါေပမဲ့လဲ ညစာစားၿပီးမွ မူဆယ္ရဲ႕ ေတာင္တက္လမ္းေတြကို ကားနဲ႔တက္
ရတာမို႔ နည္းနည္းစိုးရိမ္ၿပီး အစားေတာင္ သိပ္မစားရဲခဲ့ပါဘူး။ မနက္ေစာေစာ
မူဆယ္ၿမိဳ႕ကိုဝင္ေတာ့ ကၽြန္မတို႔တည္းမဲ့ တည္းခိုခန္းကို ေရာက္တာနဲ႔ ကားကို နာရီ
(၂၀) ေလာက္ စီးလာတဲ့ ကၽြန္မတို႔တစ္ေတြ ေရမိုးခ်ိဳး ခဏ အနားယူၾကပါတယ္။ ၿပီးေတာ့
ကၽြန္မရဲ႕ မူဆယ္မွာရိွတဲ့ သူငယ္ခ်င္းကို ဆက္သြယ္ပါတယ္။ တစ္ခါမွ
မေရာက္ဖူးတဲ့ေနရာမွာ အသိရိွတာ ေကာင္းျခင္းတစ္မ်ိဳးပဲေလ။ ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္းမက
ကၽြန္မတို႔ကို တရုတ္ေငြလဲဖို႔ကူညီေပးၿပီး ေရႊလီ ကို ေစ်းဝယ္ထြက္ဖို႔ လိုက္ပို႔ေပးပါတယ္။
ဒုကၡသည္ေတြအတြက္
လိုအပ္တဲ့ ပစၥည္းေတြကို ဝယ္ဖို႔ ကၽြန္မတို႔ ေရႊလီကို ထြက္လာခဲ့ၾကတယ္။ ေရႊလီ
မေရာက္ခင္ ၾကယ္ေခါင္ကို အရင္ျဖတ္ရပါတယ္။ အဲမွာ မူဆယ္နဲ႔တံတိုင္းသာျခားတဲ့
တရုတ္ျပည္နယ္စပ္ ၾကယ္ေခါင္ကို စေရာက္တာနဲ႔ အရမ္းကို ကြာျခားသြားတာ ေတြ႕ၾကံဳရတယ္။
လမ္းေတြက သာယာလိုက္ပါဘိ။ အရင္က ၾကယ္ေခါင္ဟာ ျမန္မာပိုင္ၿမိဳ႕ျဖစ္ခဲ့တယ္ .. အခုေတာ့
တရုတ္ပိုင္ၿမိဳ႕ျဖစ္ သြားၿပီေပါ့ေလ။ တရုတ္ျပည္မွာ ကၽြန္မတို႔ တကၠစီဆင္းရင္
ဘယ္သြားသြား တရုတ္ေငြ တစ္ေယာက္ (၅) က်ပ္ေလာက္ပဲက်ပါတယ္။ တရုတ္ေငြ တစ္က်ပ္ကို
ျမန္မာက်ပ္ တစ္ရာေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ပဲရိွတာမို႔ ေတာ္ေတာ္ တန္တယ္ ေျပာရမွာပါဘဲ။
အဲဒီမွာ ကၽြန္မတို႔ ရခဲ့တဲ့ အေတြ႕အၾကံဳကေတာ့ တရုတ္ျပည္က အိမ္သာ ေတြက တံခါးေတြ
မပါဘူးရွင့္။ ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္းေျပာတာကေတာ့ တရုတ္ျပည္ က လူတစ္ခ်ိဳ႕က အိမ္သာထဲမွာ
စာအုပ္ထိုင္ဖတ္ၿပီး အခ်ိန္ျဖဳန္းတတ္က်လြန္းလို႔တဲ့ေလ။ ရွက္တတ္ရင္
သတင္းစာမ်က္ႏွာဖံုး တက္ပါတဲ့။ မွတ္သားဖြယ္ပါဘဲ။ ျမန္မာျပည္က အလုပ္ရွင္ ေတြ
အႀကိဳက္ပါဘဲ။ အိမ္သာထဲ အခ်ိန္ျဖဳန္းတဲ့ ဝန္ထမ္းေလ်ာ့ခ်ႏိုင္တာေပါ့။
ဒီလိုနဲ႔
မူဆယ္မွာ တနဂၤေႏြတစ္ညအိပ္ကာ စခန္းက တာဝန္ရိွတဲ့လူေတြ လာေခၚမဲ့ တနလၤာေန႔ကို
ေရာက္လာခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔ အားလံုး အထုပ္အပိုးေတြ ကိုယ္စီနဲ႔ လာေခၚမဲ့လူေတြကို
စိတ္လႈပ္ရွားစြာနဲ႔ ေစာင့္ေနၾကတယ္။ ေနာက္ေတာ့ အန္တီႀကီး တစ္ေယာက္၊
ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္လာေခၚပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔ကို
လာေခၚတာျဖစ္ေၾကာင္း။ မေမရီေအာင္ အစည္းအေဝးရိွတာေၾကာင့္ သူ႕ကိုယ္စား
လႊတ္လိုက္တာျဖစ္ေၾကာင္း၊ သူတို႔ကားကိုေရႊလီဘက္မွာ ရပ္ထားေၾကာင္း ရွင္းျပပါတယ္။
ဒါနဲ႔ ကၽြန္မတို႔ရဲ႕ ကူညီမႈခရီးစဥ္ စတင္လာပါၿပီ။
ပထမေန႔
ကၽြန္မတို႔
သြားတဲ့ စခန္းက လိြဳင္းရင္းနဲ႔ လြယ္က်ယ္ နယ္စပ္ေရာက္ေတာ့ ေန႔လည္ေလာက္ျဖစ္ေနၿပီ။
ကၽြန္မတို႔စေတြ႕လိုက္ရတာကေတာ့ ကေလးေတြ အမ်ားႀကီးကိုပါဘဲ။ အို ဘုစုခရု စံုလို႔ပါဘဲ။
ကေလးေလးေတြရဲ႕ ျဖဴစင္အျပစ္ကင္းတဲ့ မ်က္ႏွာေလးေတြမွာ ႏွစ္ခ်ီးေလးေတြ ဖုန္ေတြ
ေပတူးလို႔ေပါ့။ သူတို႔ခမ်ာ ဘယ္အခ်ိန္ ဘယ္ဌာေနကိုယ္ ျပန္ရမယ္မွန္းမသိေပမဲ့လဲ
ဒီစခန္းက အခုဆို သူတို႔အတြက္ ေနသားက်ေနတဲ့ပံုစံေလးပါဘဲ။
ကၽြန္မတို႔လဲ
ဝယ္လာတဲ့ ပစၥည္းေတြကို အရင္ဆံုး ေနရာခ်ထားလိုက္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္မတို႔နဲ႔
အတူတူေနမဲ့ဆရာမေလးနဲ႔မိတ္ဆက္ေပးပါတယ္။ သူကေတာ့ ကၽြန္မတို႔ကို လာႀကိဳတုန္းက
ပါခဲ့တဲ့ ဆရာမ အားပန္ပါ။ ၿပီးေတာ့ ဆြမ္လြတ္ထုနန္ဆိုတဲ့ အေဒၚတစ္ေယာက္နဲ႔လဲ
ထပ္သိရပါတယ္။ သူက ကၽြန္မတို႔ ေနဖို႔ စီစဥ္ေပးထားေၾကာင္း မနက္ျဖန္ စခန္းအသီးသီးက
ေခါင္းေဆာင္ေတြနဲ႔ အစည္းအေဝးေလးတစ္ခုလုပ္ ကၽြန္မတို႔ ေနရမဲ့ ေနရာေလးကို
ခင္းက်င္းၾကတာေပါ့။ ကၽြန္မတို႔ ခဏနားၿပီးေတာ့ ညေနဘက္ အနီးအနားက စခန္းေတြကို
သြားေလ့လာလိုက္ပါေသးတယ္။ အဲစခန္းကေတာ့ ကၽြန္မတို႔ ျမိြစ္ရြန္းစခန္းလို ေဆာက္ထားတဲ့
စခန္းမဟုတ္ပါဘူး။ စက္ရံု တို႔ အေဆာက္အအံုအပ်က္တို႔မွာ ေခတၱခဏ စခန္းလုပ္ထားတာပါ။
အဲမွာ ေဒသခံအခ်ိဳ႕နဲ႔ စကားေတြ ေျပာခဲ့ၾကပါတယ္။ တစ္ျခားစခန္းေတြက
နည္းနည္းေဝးတာေၾကာင့္ ကၽြန္မတို႔ ေနာက္ေန႔မွ သြားဖို႔ စီစဥ္လိုက္ပါတယ္။
အဲညက
တရုတ္ျပည္ရဲ႕ ေဆာင္းညကို ေစာင္အထပ္ထပ္ခ်ဳံလို႔ ျဖတ္သန္းခဲ့ပါတယ္..
တကယ့္ကိုယ္ခ်မ္းတဲ့ အရသာကို ခံစားရပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ပထမညကို ျဖတ္သန္းခဲ့ပါတယ္။
ဆက္ရန္-
(မွတ္ခ်က္ ။ ဒီခရီးစဥ္အေၾကာင္းကို ပထမေတာ့ မေရးဘူးစဥ္းစားထားခဲ့ေပမဲ့ ကခ်င္ျပည္နယ္ စစ္ျဖစ္တဲ့ တစ္ႏွစ္ျပည့္ေန႔မွာပဲ ကခ်င္ျပည္နယ္က စစ္ေဘးသင့္ခံရတဲ့ ကေလးေလးေတြအတြက္ ေက်ာင္းစရိတ္ လိုတယ္လို႔ မေမရီေအာင္က ေျပာတဲ့အတြက္ ကိုယ္ေတြ သြားခဲ့တာေလးေတြ ကို ရွဲၿပီး ကုသိုလ္ယူေစခ်င္လို႔ပါ)
No comments:
Post a Comment