၂၀၁၁ ႏွင့္ ကၽြန္မ

၂၀၁၁ ကို နာက်င္ေနတဲ့ ႏွလံုးသားတစ္ခုနဲ႔ လွမ္းခဲ့တဲ့ ကၽြန္မ ၂၀၁၁ မွာေတာ့ ၾကည္ႏူးေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြနဲ႔ ႀကံဳခဲ့ရတယ္..

၂၀၁၁ ဇန္နဝါရီမွာ ခ်စ္ဆံုး အမနဲ႔ က်ိဳက္ထီးရိုးနဲ႔ ျပင္ဦးလြင္ တူတူသြားခဲ့တယ္… က်ိဳက္ထီးရိုး ေရတံခြန္နဲ႔ ျပင္ဦးလြင္က ဓာတ္ေတာ္ခ်ိဳင့္ ေရတံခြန္ေတြကို ႏွစ္စမွာ သြားခဲ့လို႔ပဲလား ကၽြန္မအတြက္ ၂၀၁၁ ဟာ အခက္အခဲေတြနဲ႔ ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြကို တၿပိဳင္ထဲ ယူေဆာင္ေပးလာတဲ့ ႏွစ္ဆိုရင္ ပိုမ်ား မွန္ေနမလား….

၂၀၁၁ ေဖေဖာ္ဝါရီမွာ MOSN အဖြဲ႕က သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ က်ိဳက္ထီးရိုးကို ထပ္သြားျဖစ္တယ္.. အမွတ္တရ ခရီးပါဘဲ… ေဖေဖာ္ဝါရီရဲ႕ အထင္ကရေန႔ ျပည္ေထာင္စုေန႔ ေမ့ေမ့ေမြးေန႔မွာေတာ့ ကိတ္မုန္႔တစ္လံုး ကၽြန္မဝယ္ေပးလို႔ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ က်င္းပခဲ့တယ္… ကၽြန္မနဲ႔ မသက္ဆိုင္ေတာ့တဲ့ ေဖေဖာ္ဝါရီ ၁၄ ရက္ေန႔မွာ သူမ်ားအေပ်ာ္ေတြကိုပဲ ကိုယ့္ အေပ်ာ္လုပ္လို႔ သူ႕ကို ခဏေမ့ထားလိုက္တယ္…

၂၀၁၁ မတ္လမွာ ကၽြန္မကို Asian Youth Forum က ေရြးခ်ယ္လိုက္တယ္ဆိုတဲ့ စာကို ရခဲ့တယ္.. ကၽြန္မဘဝမွာ အသြားခ်င္ဆံုး ခရီးတစ္ခုပါဘဲ.... ႏိုင္ငံတကာက လူငယ္ေတြနဲ႔ ေတြ႕ဆံုၿပီးသူတို႕ဆီက အျပဳအမူ ေတြ ယဥ္ေက်းမႈေတြကို ကၽြန္မသင္ယူခ်င္ေနမိတယ္.. ကၽြန္မအတြက္ inforithm-maze ရဲ႕ ပုဂံ ခရီးစဥ္ဟာ ကၽြန္မခ်စ္တဲ့ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြနဲ႔ ေနာက္ဆံုးထြက္ခဲ့တဲ့ ခရီးဆိုတာ မသိခဲ့ပါဘူး… အေျပာင္းအလဲတစ္ခု ကၽြန္မျပဳလုပ္ဖို႔ အခ်ိန္က်ခဲ့တယ္.. ၂၀၁၁ ဧၿပီလ လက္ရိွအလုပ္ကို သိပ္ခ်စ္တဲ့ ကၽြန္မ…. ဘဝနဲ႔ အလုပ္ကို ေရြးခ်ယ္ဖို႔ ႀကံဳလာတဲ့အခါ ဘဝကို လက္ခံဖို႔ စကၤာပူကို ထြက္လာခဲ့တယ္…. ကၽြန္မအတြက္ အဲဒီ ခရီးဟာ ဝမ္းနည္းမႈ၊ ေပ်ာ္ရႊင္မႈ နဲ႔ ရင့္က်က္မႈ တို႔ကို ရေစခဲ့တယ္.. သူမ်ားႏိုင္ငံမွာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အားကိုးတတ္ဖို႔ ကၽြန္မေလ့က်င့္ခဲ့ရတယ္…. စိတ္ဓာတ္ေတြ အႀကိမ္ႀကိမ္က်ခဲ့ ေပမဲ့ အဲဒီ အေတြ႕အႀကံဳေတြက ကၽြန္မကို ဘယ္ႏိုင္ငံကို တစ္ေယာက္ထဲ သြားသြား အဆင္ေျပေအာင္ သင္ေပးခဲ့တယ္… အေျခအေန အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ စကၤာပူမွာ ေနခြင့္မရခဲ့ လိုက္ေပမဲ့.. ကၽြန္မအတြက္ အလုပ္တစ္ခုက အသင့္ ရိွေနခဲ့တယ္…. အရင္ကေတာ့ အလုပ္ကို ကိုယ္က လိုက္ရွာရေပမဲ့ အခုေတာ့ အလုပ္က ကိုယ့္ကို လိုက္ရွာ ခဲ့တယ္… အလုပ္ခန္႔ေပးတဲ့ ကၽြန္မရဲ႕ ေက်းဇူးရွင္ကိုလဲ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္..... အိုးမကြာ အိမ္မကြာ ျမန္မာျပည္မွာ ကိုယ္ခ်စ္တဲ့ အလုပ္ကိုပဲ လုပ္ခြင့္ရလို႔ ကၽြန္မ ေပ်ာ္ခဲ့တယ္..

၂၀၁၁ ေအာက္တိုဘာလဟာ ကၽြန္မအတြက္ အခက္အခဲဆံုး ေန႔ရက္ေတြပါဘဲ.. Asian Youth Forum ကို ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ သံရံုးမရိွတဲ့ ႏိုင္ငံမွာ က်င္းပမယ္ဆိုေတာ့ ကၽြန္မ ဘန္ေကာက္ကိုဗီဇာသြားယူဖို႔ျပင္ခဲ့တယ္.. တစ္ခါမွ ဗီဇာမေလွ်ာက္ဘူးတဲ့ကၽြန္မ လြဲေခ်ာ္မႈေတြနဲ႔ ဘန္ေကာက္ကို ႏွစ္ေခါက္သြားခဲ့ရတယ္.. ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕ဝန္းက်င္ ေရႀကီးေနတဲ့အခ်ိန္ျဖစ္တဲ့အျပင္ ကၽြန္မတို႔ရံုးက ႏိုင္ငံတကာ အစည္းအေဝးတစ္ခု က်င္းပခ်ိန္နဲ႔တိုက္ေနတာရယ္ေၾကာင့္ ကၽြန္မ ေတာ္ေတာ္ အခက္အခဲျဖစ္ခဲ့ရတယ္.. ထိုင္ဝမ္သံရံုးက ရစ္သမွ်ကို ကၽြန္မမွာ သည္းခံရင္း ဗီဇာမရရေအာင္ ယူခဲ့ရတယ္.. ဒုတိယအေခါက္ ဗီဇာေလွ်ာက္တုန္းက ဘန္ေကာက္နဲ႔ ရန္ကုန္ ေန႔ခ်င္းျပန္မယ္ဆုိၿပီး ေလယာဥ္လက္မွတ္ ဝယ္ခဲ့ေပမဲ့ ရစ္တတ္တဲ့ သံရံုးဝန္ထမ္းေၾကာင့္ ေလယာဥ္ေနာက္က်သြားခဲ့ရတယ္.. အစည္းအေဝးရိွတာေၾကာင့္ ေနာက္ေန႔မနက္အေစာ ေလယာဥ္နဲ႔ ကၽြန္မ ရန္ကုန္ကို ျပန္ခဲ့ရတယ္.. ခက္ခက္ခဲခဲ ရလာတဲ့ဗီဇာကို ၾကည့္လို႔မဝခဲ့ဘူး း))

Oh.. ႏိုဝင္ဘာလ ကၽြန္မဘဝအတြက္ အမွတ္တရအျဖစ္ဆံုးပါဘဲ.. ကၽြန္မရဲ႕ ေနာက္ထပ္ မိသားစုတစ္ခုကို Chientan youth Center မွာ ေတြ႕ခဲ့ရတယ္…. အားလံုးက ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းေနပါတယ္.. မည္းသည္ ျဖဴသည္ ေခ်ာသည္ ရုပ္ဆိုးသည္ ပုသည္ ရွည္သည္ ဆိုတာေတြ ရိွေပမဲ့ AYF Family ကေတာ့ အရာရာဟာ တူညီေနသလိုပါဘဲ… Forum ရဲ႕ ေခါင္းစဥ္ျဖစ္တဲ့ Embracing One Humanity ဆိုတာ ကၽြန္မအတြက္ လက္ေတြ႕ သိလိုက္ရတာပါ.. အာဆီယံ ႏိုင္ငံ (၁၂) ႏိုင္ငံက လာတဲ့ (၇၇) ေယာက္ေသာ လူငယ္ေတြဟာ မိသားစုတစ္စု လိုကို ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္.. ကၽြန္မတို႔ေတြ ယဥ္ေက်းမႈေတြ အသိပညာေတြ အေတြးအေခၚေတြကို (၈) ရက္အတြင္း ဖလွယ္ခဲ့ရေပမဲ့.. (၈)သက္ ေမ့ႏိုင္မယ္မထင္ပါဘူး.. ေန႔စဥ္ေန႔တိုင္း လုပ္ခဲ့ရတဲ့ အရာေတြဟာ တစ္သားတည္း ျဖစ္ေစခဲ့တယ္….မနက္တိုင္း အိပ္ရာက ႏိုးလာတဲ့အခါ ထိုင္ဝမ္က Chientan youth Center မွာမဟုတ္ပါလားလို႔ ေတြးမိတဲ့ အထိပါဘဲ…

ကၽြန္မတို႔မွာ မတူညီမႈေတြ ရိွေနတယ္..... ကၽြန္မတို႔ဟာ မတူညီတဲ့ ႏိုင္ငံေတြကလာတယ္.… .ဆံပင္ေတြ အသားအေရာင္ေတြ ကြဲျပားေနပါလိမ့္မယ္.... ေတြးေခၚပုံေတြ ကြဲျပားေနတယ္.... ယဥ္ေက်းမႈေတြ ျခားနားေနတယ္.. ဒါေပမဲ့ အခုဆို ကၽြန္မတို႔ မိသားစုဝင္ေတြဟာ အာရွႏိုင္ငံရဲ႕ ေနရာတိုင္းမွာ ရိွေနတယ္.. ဒီမိသားစုဝင္တိုင္းမွာ တူညီတဲ့ အေတြးတစ္ခုေတာ့ ရိွေနတယ္.. အဲဒါကေတာ့ မိမိတို႔ရဲ႕ မိသားစု ပတ္ဝန္းက်င္ကို အေကာင္းဆံုးေတြ ေပးခ်င္ေနတာပါဘဲ.... အခုဆို AYF မိသားစုဝင္ေတြဟာ ႏိုင္ငံ (၁၂) ႏိုင္ငံမွာ ရိွေနၿပီး ေနရာအႏွံမွာရိွတဲ့ ကၽြန္မတို႔ မိသားစုေတြ ကို ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ ခ်င္တဲ့စိတ္ေတြ ျဖစ္လာ ခဲ့ၿပီး တျခားသူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ယဥ္ေက်းမႈနဲ႔ အေတြး အေခၚေတြကိုေလးစားတတ္လာတယ္.. AYF ေတြ႕ဆံုပြဲက ျပန္လာတဲ့ ကၽြန္မတို႔အားလံုး အဲစိတ္ဓာတ္ ေလးေတြကို ရင္ဝယ္ ပိုက္ၿပီး ျပန္ခဲ့ ၾကသူခ်ည္းပါဘဲ …. လူသားတိုင္းသာ အဲလိုျဖစ္ခဲ့ ရင္ ကမာၻႀကီးမွာ စစ္နဲ႔ ႏိုင္လိုမင္းထက္ က်င့္မႈေတြ ေလ်ာ့နည္းသြားမွာပဲ….

၂၀၁၁ ဒီဇင္ဘာ မန္းေလးကို ubuntu ပြဲအတြက္ ေရာက္ခဲ့တယ္.. ခင္ဖို႔ေကာင္းတဲ့ ubuntu အဖြဲ႕က အစ္ကိုေတြ… မန္းေလးက ေမာင္ေလး ညီမေလးေတြကို ခင္ခြင့္ရခဲ့တယ္.. မန္းေလးက လူေတြက ရန္ကုန္ကလူေတြထက္ေတာ့ ဟန္ေဆာင္မႈကင္းတာ အမွန္ပါဘဲ.. ေအာ္ ဘာလိုလိုနဲ႔ ၂၀၁၂ ကိုေရာက္ပါဦးမယ္.. ၂၀၁၁ ဒီဇင္ဘာ ေနာက္ဆံုးညကို ၾကည္ႏူးစြာ ကုန္ဆံုးခ်င္တယ္… ၂၀၁၂ ေရ ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြ အမွတ္တရေတြကို င့ါကိုေပးဖို႔ ေစာင့္ေနပါဦး

စိတ္ဓာတ္

တိုင္းျပည္တစ္ျပည္ကို GDP နဲ႔တိုင္းတာတာတို႔ .. ဘာတို႔ ကၽြန္မ သိပ္နားမလည္ပါဘူး.. ဒါေပမဲ့ .... ဘယ္ေလာက္ပဲ တိုင္းျပည္ၾကီးက ေကာင္းေနပါေစေတာ့ စိတ္ဓာတ္ကေတာ့ အေရးၾကီးဆံုး အရာလို႔ ကၽြန္မနားလည္မိတယ္... စိတ္ဓာတ္နိမ့္ေနရင္ လူမ်ိဳးနိမ့္ေနမွာပဲေလ..

ကၽြန္မအေနနဲ႔ ကေလးစိတ္ပညာကို အထူးစိတ္ဝင္စားပါတယ္ ဒါေပမဲ့ အေျခအေနအေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ စာအုပ္ေတြပဲ ဝယ္ဖတ္ႏိုင္ခဲ့ တယ္။ တစ္ျခားစိတ္ပညာဆိုင္ရာေတြကိုေတာ့ သင္တန္းတက္ျဖစ္ရင္ တက္ျဖစ္ပါတယ္။ လူငယ္ေတြဟာ ေနာင္လာမဲ့ အနာဂတ္ရဲ႔ ေခါင္းေဆာင္ေတြလို႔ သံုးၾကတယ္။ ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းျဖစ္ဖို႔ လူငယ္အရြယ္ေရာက္မွ စိတ္ဓာတ္ေျပာင္းေပးလို႔ မရႏုိင္ဘူးလို႔ ထင္ပါတယ္။ ငယ္ငယ္ကတည္းက မိဘ၊ ဆရာသမား၊ ႏိုင္ငံအၾကီးအကဲ စတာေတြက အေကာင္းဆံုး ေလ့က်င့္ေပးမွသာ စိတ္ဓာတ္ျမင့္မားတဲ့ လူငယ္ေတြ ကို ရရိွမွာပါ။ ကၽြန္မကေတာ့ လူငယ္ေတြကသာ အနာဂတ္ရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္ေတြဆိုရင္ ကေလးေတြက လူငယ္ေတြရဲ႕ အနာဂတ္ပါလို႔ ေျပာခ်င္ပါတယ္။

ကၽြန္မရဲ႕ အေတြ႕အၾကံဳနည္းနည္းေလး၊ ဦးေဏွာက္ေသးေသးေလးနဲ႔ စဥ္းစားမိတဲ့ ျဖစ္ရပ္ေလးေတြပါ

ျဖစ္ရပ္ (၁)

ကေလးတုန္းက ကၽြန္မတို႔ အတန္းထဲမွာ ၿပိဳင္ဆိုင္ၾကတယ္။ စာေတာ္ဖို႔ ျပိဳင္ၾကတယ္။ ဆရာမခ်စ္ဖုိ႔ ၿပိဳင္ၾကတယ္။ ဆရာမက လိမ္မာတဲ့ ကေလးေတြကို ပိုခ်စ္တယ္။ စကားနားေထာင္တဲ့လူခ်စ္တယ္။

အတန္းထဲမွာ ဆရာမက နာမည္မွတ္ခိုင္းတဲ့အခါ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ စကားေျပာေနရင္ ဆရာမ သူ စကားေျပာေနတယ္လို႔ ကၽြန္မ ေထာင္မိတယ္။ ဆရာမက သမီးက ေတာ္လိုက္တယ္လို႔ ခ်ီးမြမ္းပါတယ္။ ဒါေတြဟာ ကၽြန္မရဲ႕ မသိစိတ္ထဲကို ငါဟာ သူတစ္ပါးကို ေခ်ာက္ခ်မွ ဆရာမခ်စ္တဲ့ ေနရာတစ္ခု ရပါလားလို႔ မသိမသာ စြဲသြားခဲ့တယ္။

ျဖစ္ရပ္ (၂)

ေမေမက ေျပာတယ္။ ဒီတစ္ေခါက္ အတန္းထဲမွာ အဆင့္ (၁)ရရင္ ကၽြန္မလိုခ်င္တဲ့ စက္ဘီးေလး ရမယ္တဲ့။ ကၽြန္မအတြက္ အတန္းထဲက အဆင့္ (၁) ကို မမက္ေပမဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကိုေတာ့ ဒါက င့ါကိုေမေမက အဆင့္ (၁) ရလို႔ ဝယ္ေပးတာလို႔ ၾကြားခ်င္တာေပါ့။ ကၽြန္မတကယ္ရတဲ့အခါ စက္ဘီးစီးမွာ စိတ္မခ်လို႔ မဝယ္ေပးခ့ဲပါဘူး။ ကၽြန္မစိတ္ထဲ ေအာ္ လိမ္တာဟာ မေကာင္းတဲ့ လုပ္ရပ္မွမဟုတ္ဘဲ ေမေမလဲ လိမ္ေသးတာပဲ။ တစ္ခါတစ္ေလ ငါလိမ္လဲ အျပစ္မရိွေလာက္ဘူးေပါ့။မိဘေတြကိုယ္တိုင္က လိမ္တာကို မသိလိုက္ဘာသာ သင္ေပးေနမိတယ္။

(မွတ္ခ်က္ ။ ။ ေမေမ့ေစတနာကို နားလည္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲအခ်ိန္ ပစၥည္းတစ္ခုခုနဲ႔ သမီးလဲယူပါလားလို႔ ကၽြန္မကို အခြင့္အေရး ေပးခဲ့ရင္ )

ျဖစ္ရပ္ (၃)

အိုးေကာင္းနာနာရိုက္မွ လွတယ္တဲ့။ ကၽြန္မတို႔ရဲ႕ ေရွးအစဥ္အလာၾကီးေပါ့။ သူရဲ႕သူငယ္ခ်င္းေတြကိုေတာ့ ကၽြန္မ ေတာ္ေၾကာင္း ေမေမက အျမဲေျပာေပမဲ့ ကၽြန္မေရွ႕မွာဆို ဘယ္ေတာ့မွ မခ်ီးမြမ္းခ့ဲပါဘူး။ ေရာင့္တက္မွာစိုးလုိ႔ပါ။ အိုးေကာင္းေလး ျဖစ္ေစခ်င္လို႔ တဲ့ေလ။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္မအလိုခ်င္ဆံုး အေမတစ္ေယာက္ရဲ႕ ခ်ီးမြမ္းခံမႈကို ကၽြန္မ ခုခ်ိန္ထိမရခဲ့ပါဘူး။ သင့္သားသမီးလဲ သင့္ခ်ီးက်ဴးစကားကို ၾကားခ်င္မွာပါ။ သင့္သားသမီးေရွ႕မွာ ခ်ီးမြမ္းဖို႔ ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ေစခ်င္ဘူး။ ဒါဟာ ေနာင္တစ္ခ်ိန္ သူဟာ ယံုၾကည္မႈ ရိွတဲ့ လူငယ္တစ္ေယာက္ ဘဝကို ပိုင္ဆိုင္မွာပါ။

ျဖစ္ရပ္ (၄)

ကၽြန္မတို႔ ႏိုင္ငံမွာေတာ့ လုပ္ရိုးလုပ္စဥ္တိုင္းလုပ္တဲ့အခါ အၿမဲ အဆင္မေျပတာေတြပဲ ေတြ႕ေနရတဲ့အခါ ျဖတ္လမ္းနီးလိုက္တာကိုက သာမာန္ျဖစ္ေနသလို ဘယ္လိုလုပ္ရင္ အဆင္ေျပတယ္ဆိုတာကိုေတာင္ မရွက္ဘဲ ေဝမွ်ေပးေနမိတယ္။ တစ္ျခားႏိုင္ငံေတြမွာေတာ့ ငယ္ငယ္ကတည္းက ဘယ္လို စနစ္တက်လုပ္ရမလဲ သင္ေပးလိုက္တယ္။ ကၽြန္မ စကၤာပူေရာက္ေတာ့ ဘယ္ေနရာေရာက္ေရာက္ တန္းစီရတယ္။ အဲဒါကို သိေပမဲ့ အိမ္သာမွာေတာင္ တန္းစီရတယ္ဆိုတာ ကၽြန္မမသိခဲ့ဘူး။ အားလံုးက စည္းကမ္းရိွၾကတယ္။ ကၽြန္မတို႔ လူမ်ိဳးေတြကိုလဲ စည္းကမ္းရိွတဲ့ လူေတြျဖစ္ေစခ်င္တယ္။

ျဖစ္ရပ္ (၅)

ကၽြန္မ လူမႈေရးလုပ္ငန္းေတြလုပ္တုန္းက သီလရွင္ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းကို သြားခဲ့ပါတယ္။ ကေလးေတြကို ေပ်ာ္ပြဲရႊင္ပြဲ လုပ္ေပးတဲ့ ေန႔ေပါ့။ အဲေက်ာင္းက ဆရာေလးက ကၽြန္မတို႔ အဖြဲ႕နဲ႔အဆင္ေျပေပမဲ့ ဆရာေလး ညီမက ကၽြန္မတို႔ကို ကေလးေတြဆီမွာ ေပ်ာ္ပြဲရႊင္ပြဲ မလိုအပ္ပါဘူး။ ဘာမွမဟုတ္တဲ့ အလွဴမျဖစ္စေလာက္ေလးနဲ႔ လာလွဴေနတယ္လို႔ အေျပာခံခဲ့ရပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔ တိုင္းျပည္က ကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႔ လိုအပ္ခ်က္ကို ၾကည့္မွာလား။ ကေလးေတြရဲ႕ ေက်ာင္းက လိုအပ္ခ်က္ကို ၾကည့္မွာလားဆိုတာ အဲမွာ ေပၚလြင္ခဲ့တယ္။ ကၽြန္မအခု လူမႈေရးလုပ္ငန္းလုပ္တာ ၄ ႏွစ္ေလာက္ရိွတဲ့အခါ ကၽြန္မတို႔ လိုအပ္ခ်က္ တစ္ခုေတြ႕ခဲ့ရပါတယ္။ ဒါကေတာ့

ကေလးတစ္ေယာက္ကို ကၽြန္မအေနနဲ႔ သားသား အလိုခ်င္ဆံုး ဘာလဲလို႔ သူ႕ဆႏၵကိုမေမးမိတာပါဘဲ။ ကေလးတစ္ေယာက္ ဆႏၵထက္ မိဘမဲ့ေက်ာင္းက ေက်ာင္းအုပ္ၾကီးေတြ ဆရာမၾကီးေတြရဲ႕ ဒီေက်ာင္းမွာ ဘာလိုအပ္ပါသလဲလို႔ ေမးမိေနတယ္။ ကေလးတစ္ေယာက္ ဖြံ႕ၿဖိဳးဖို႔ ကစားကြင္းေလး၊ သူ႕မွတ္ဥာဏ္ေလးကို အသံုးခ်တတ္ဖို႔ စဥ္းစားေတြးေခၚရတဲ့ ကစားစရာပစၥည္းေလးေတြ တကယ္လိုပါတယ္။ ကေလးတစ္ေယာက္မွာ ကစားတယ္ဆိုတာမရိွဘူး။ သင္ယူတာပဲရိွတယ္လို႔ အစ္ကိုတစ္ေယာက္ ေျပာတဲ့စကားကို အရမ္းသေဘာက်မိပါတယ္။

သင္ေကာ ကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဆႏၵကို ေလးေလးနက္နက္ ျပဳလုပ္ေပးဖူးပါသလား။

ကၽြန္မသာ ကေလးတစ္ေယာက္ျဖစ္ခဲ့ရင္ ကၽြန္မလိုခ်င္တာ ကစားစရာေတြပဲ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ သူတို႔က ကၽြန္မကို ခ်စ္ခင္တတ္ေစတယ္။ ရိုေသတတ္ေစတယ္။ စဥ္းစားတတ္ေစတယ္။ သင္ယူေစတယ္။

အေပၚက ျဖစ္ရပ္ေလးေတြကို ၾကည့္ၿပီး ကၽြန္မတို႔မွာ စိတ္ဓာတ္ျမင့္တင္ဖု႔ိေတြ အမ်ားၾကီး လိုေနတယ္လို႔ ျမင္မိတယ္။ စိတ္ဓာတ္ေကာင္းတစ္ခု ေမြးျမဴဖို႔ဆိုတာ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ထဲ မဟုတ္ဘဲ အကုန္လံုး ဝိုင္းလုပ္မွ ရမွာမို႔ ကၽြန္မ ဒီစာကိုေရးမိတယ္။ ကၽြန္မရဲ႕ဦးေဏွာက္ေသးေသးေလးနဲ႔ ဥာဏ္စြမ္းမွီသေလာက္ပါ။